Flopke’s Kennel Avontuur!

Flopke is weer lekker terug op honk en is even niet bij mij weg te slaan! Normaal slaapt ze rustig in de woonkamer of gang, maar op het moment zoekt ze toch sneller mijn aanwezigheid op (in mijn werkkamer dus) om lekker bij weg te dromen. Ze heeft het heel goed gedaan in de kennel, maar de eerste dagen (vooral de zondag dat we haar brachten) was ze erg onder de indruk en onderdanig naar de verzorgsters, vertelden die me later. Vanaf de dinsdag kreeg ze er een maatje bij, een bruin labrador teefje, waar ze dikke vriendjes mee werd en veel mee gespeeld heeft. Toen die weg ging kreeg ze een nieuw teefje in het hok, maar die was rustiger en daardoor was Flopke zelf ook rustiger. Ze was vrolijk en luisterde goed, zelfs als ze weer naar binnen moest na het spelen 2x per dag. We konden merken dat ze veel gespeeld had, want ze was behoorlijk af gevallen! Nu was ze iets aan de dikkere kant voordat we haar brachten, doordat ze zo weinig beweging had gehad tijdens haar blessure periode en ik zelf vlak daarna te ziek was om veel te doen en mevrouwtje ook zelf nog loops werd (tja, dan laat je haar dus ook niet los rennen in het park, he). Al met al heeft ze het dus goed naar haar zin gehad, maar toen ze DH als eerste zag had ze een blik op haar koppie van ongeloof! En vlak daarna zag je het dubbeltje vallen en stormde ze echt op hem af! Daarna was ik ook aan de beurt (was net even weg gelopen om haar riem op te halen uit de auto) en dat heb ik geweten! In de auto lag ze doodstil tegen me aangedrukt, alsof ze intens genoot van het contact en met haar oogjes dicht en koppie op mijn arm! Thuis gekomen wilde ze alleen maar geaaid worden, wel een half uur lang. Ze kon er geen genoeg van krijgen gewoonweg! Dus heb ik haar maar ff laten begaan totdat ze uit zichzelf bij me weg durfde te lopen en het blijkbaar even genoeg was. Nu nog heeft ze momenten dat ze ineens even in me moet kruipen en moet voelen dat ik er nog steeds echt ben. De eerste avond was ze erg onderdanig en durfde bijna niet dicht bij me te komen als ik op de bank zat. Ze lag op de grond onder mijn voeten alsmaar omhoog te kijken, alsof ze genoot van alleen de aanblik al! Ze durfde zelfs niet te gaan slapen en hield zichzelf echt wakker, alsof ze bang was dat ik daarna ineens verdwenen zou zijn. Pas toen ik mijn hand op haar ruggetje legde en liet liggen, viel ze in slaap. Ze had ook zoveel indrukken te verwerken van die ene dag! Gelukkig durft ze nu langzaamaan weer wat vrijer te bewegen en wordt ook wat brutaler…zichzelf dus weer! Ze moet wel haar plaats weten in onze roedel, maar ZO timide hoeft nu ook weer niet hoor! Nu haar loopsheid bijna over is zal ze ook wat zekerder worden vanuit zichzelf. Die loopsheid maakte haar thuis al extra onzeker en toen nog de kennelperiode eroverheen! Maar dat heeft duidelijk wat tijd nodig en vooral weer opbouw van vertrouwen. Maar je voelt je wel heel erg welkom hoor, als je hondje je zo uitbundig begroet! En het is weer volop genieten elke dag! Wat ben je dan toch een rijk mens….